CLOSED

zormuş...

eski, durmuş bir cep saatinin, sabaha kadar avcunun metal kokmasina aldırmadan sımsıkı tutup tekrar çalısmasını beklemek..

zormuş en neşeli şarkıdan dahi kendine pay çıkarmamak..

teker teker elinden kayan hayal iplerinin ardından bakmak.. dönmelerini isteyip istemediğini de bilememek...

ama zormuş...

her seyi yutup, icinde tutup, iki zıt kutup olarak birlikte hareket etmek ...

zor değil de, zorlamış belki de..

ne kadar, ne zamana kadar bilmiyorum.. belki aci dinene, yaşlar bitene kadar olmam buralarda... belki de paylaşırım, teselli bulurum hic tanımadığım arkadaşlarda...

kimbilir? ben bilmiyorum..

sevgiler...